هست مهمان خانه این تن ای جوان

هر صباحی ضیف نو آید دوان

هین مگو کین مانند اندر گردنم

که هم اکنون باز پرد در عدم

هرچه آید از جهان غیب وش

در دلت ضیفست او را دار خوش